در کــوفه غـــریبم من و کــاشانه نـدارم            گــوئی بــــروم خــانـه ولی خــانـه ندارم

گر تکیه بدیوار تو کردم ز غریبی است            در شــــــهر شما خـــانه و کــاشانه ندارم

یک شهر پر از دشمن و من یکه و تنها            چـــــون طایر دور از چـــمنـم لانه ندارم

بــی جــایم و مــأوا نــبــرم راه به جـائی            چون شمع همی ســـوزم و پــروانه ندارم

بهــــــر پسر فاطمه چون نــامه نوشتــم            غیـــر از غــم آن خـــسرو فــرزانه ندارم

جــز کُـشـته شدن در ره حق هیــچ تمنا            از مـــردم از حــق شــده بـیگـــانه؛ نـدارم